Ik dacht dat het mijn schuld was dat papa dronk. Ik had soms slechte punten, ik kwam al eens te laat thuis, ik lustte het eten soms niet, ik was niet altijd vriendelijk en begripvol. In Alateen leerde ik dat ik precies goed ben zoals ik ben.

Soms voel ik me bang dat papa terug begint te drinken als ik een slecht rapport heb of als mijn broer weer eens te laat thuis is. Ik pieker me dan suf, terwijl hij al zo lang nuchter is. Gelukkig mag ik altijd bellen naar een andere Alateener, die stelt mij dan gerust en wijst me erop dat het maar gedachten zijn.

Soms fietste ik na school naar huis en piekerde ik al over hoe mama zou zijn. Zou ze boos zijn? Zou ze slapen? Zou ze vriendelijk zijn? Zat? Bij het openen van de deur tastte ik dan de sfeer af. Thuiskomen voelde eigenlijk helemaal niet als thuis-komen.