De moed om te veranderen

Een kleine 20 jaar geleden begonnen de rolluikjes die mijn verliefde ogen tot dan toe hadden afgesloten, stilletjes omhoog te gaan en de angstdroom dat mijn prins wel eens een alcoholist zou kunnen zijn, werd zienderogen realiteit.

Dit kon en mocht niet waar zijn!

Ik nam me dan ook voor om heel kordaat het kwaad met wortel en tak uit te roeien. De eerste gesprekken over dit delicate onderwerp liepen faliekant af, omdat mijn partner in alle toonaarden ontkende en ik alleen maar met een hele hoop verwijten, de nodige preken en een gamma kant-en-klare oplossingen over de brug kon komen.  

Mijn partner vond zo zijn manier om mij om de tuin te leiden, door stiekem te gaan drinken, maar hij kon onmogelijk zijn verslaving in de hand houden en het ging van kwaad naar erger. Ik had nooit durven denken dat ik nog ooit in grote wanhoop het nummer van AA zou draaien. Het was de eerste hulpverlening waar IK aan dacht om de geliefde persoon die ik altijd dieper en dieper zag wegzinken, te helpen.

Een vriendelijke dame hoorde mijn verhaal aan en vertelde me dat ik dezelfde fout maakte die iedere partner van een alcoholist beging, namelijk dat ik dacht dat IK het probleem van mijn drinkende partner moest oplossen. Als dooddoener kreeg ik te horen dat ik zelf niet rechtstreeks iets kon doen om hem van de drank af te houden zolang hij er zelf niet van overtuigd was iets aan zijn drankprobleem te moeten doen.

Maar ze gaf mij een telefoonnummer van een Al-Anongroep in mijn buurt waar ik maar eens naartoe moest gaan om zelf geholpen te worden. Uit beleefdheid schreef ik het nummer op, maar eigenlijk had ik er geen oren naar, want onze huisarts had ook al iets dergelijk gezegd. Maar IK had geen probleem. Het was mijn man.

Ondertussen werd de zee waarop onze huwelijksboot voer stormachtiger en bereikte stilaan orkaankracht.  Er veranderde niets aan beide kanten. Mijn partner was, om van mijn gezeur af te zijn, een paar keer naar AA gegaan, maar gaf het snel op, omdat de tijd nog niet rijp was.

Alle mogelijke therapieën en hulpverleners heb ik hem opgedrongen. Hij heeft ze allemaal braafjes afgelopen zonder blijvend resultaat, want de juiste motivatie was niet aanwezig. En de situatie bij ons thuis veranderde na elke mislukte poging meer en meer in een strijdtafereel, waarin we als twee vijanden met getrokken messen tegenover elkaar stonden.

En 5 jaar later, totaal ontredderd en depressief belde ik weer datzelfde nummer van AA, maar deze keer om voor mij hulp te vragen. Mijn tijd was rijp!

Klein en verlegen stapte ik met de moed der wanhoop naar mijn eerste Al-Anonvergadering, in de hoop daar het wondermiddel te vinden om mijn partner van de drank af te krijgen. Met gretige ogen verslond ik mee de tekst van de eerste Stap en al wat erin stond, was van toepassing op mij. Hoe was het mogelijk dat iemand zo nauwkeurig kon omschrijven wat er in mij omging? Ook de mensen aan de tafel, die daarna aan het woord kwamen, vertelden precies dezelfde zaken die ik meemaakte.

Van de Vierde Stap die daarna gelezen werd, begreep ik niets. Integendeel, hij maakte mij nog angstiger dan ik al was, want er was sprake van een zelfonderzoek te gaan doen. En dat was wel het laatste wat ik verwacht had, want aan mij was toch niets verkeerd. Ik deed en handelde toch maar om goed te doen, om een probleem op te lossen, om een probleem uit mijn leven te bannen.

De hele nacht werd de film van de vergadering opnieuw afgedraaid in mijn hoofd en de volgende dag was ik constant bezig met wat ik allemaal gehoord had. Ook de dagen daarna werkte het nog door. En de volgende woensdag werd ik als het ware teruggezogen naar de tafel en de weken erna.Week na week, maand na maand werd ik grondig door mekaar geschud en werd mijn hele denkpatroon overhoop gehaald.

Zaken waar ik zolang mordicus aan had vastgehouden en die ik als enige heilzame zag, moest ik loslaten. Maar ik kreeg ruimschoots de tijd om op eigen houtje te ontdekken dat er van mij verwacht werd dat ik ging veranderen, dat ik moest leren loslaten en vertrouwen hebben. En er was moed nodig om iets uit handen te geven dat je zolang onder controle hebt willen houden en verbergen. En hoewel ik in heel mijn leven nog niets anders had gedaan dan moedig te zijn, voelde ik mij deze keer heel kleintjes.

En ja, ik heb veel fouten gemaakt, want loslaten interpreteerde ik als mijn partner laten vallen als een baksteen, omdat ik nog vol wrok en haatgevoelens zat. Stelselmatig leerde ik echter dat IK het was die moest loskomen van het drankprobleem van mijn partner en niet van de mens die met het probleem worstelde.

Met mondjesmaat leerde ik mijn opgedrongen dominantie tegenover mijn partner af te bouwen. Wie ben ik om een volwassen man te controleren, ook al lijkt hij in mijn ogen een eeuwig kind? Zo kreeg ik het besef terug dat een alcoholist geen superwezen is, maar ook een mens is, met goede en slechte kanten, die respect verdient. Het drankprobleem van mijn partner domineert mijn leven niet meer, ook al zou ik nog steeds heel graag hebben dat het volledig uit mijn leven verdween.

Ik leef nu met het besef dat mijn partner ziek is en in zijn geval is dat een acute ziekte, die regelmatig de kop op steekt. In dat besef kan ik hem ook vergeven en ben ik langzaam verlost geraakt van een alles verterende woede, haat en wrok om zoveel leugens en bedrog, die nog steeds als een sluipend gif onze relatie binnenglippen.

Eindelijk zijn niet alleen de rolluiken van voor mijn ogen omhooggegaan, maar zijn ook de ramen opengezet om open te staan voor verandering bij mezelf, open te staan voor het werk met de 12 Stappen en die ook daadwerkelijk in mijn leven toe te passen.
Zo kan ik ook open staan voor en luisteren naar anderen die met het programma en de slogans dezelfde en andere problemen aanpakken en kan ik van hen leren. Dankzij Al-Anon heb ik de moed gevonden om te veranderen en mijn veranderde houding steunt mijn partner om bij zichzelf de moed te vinden om droog te blijven.